اکونومیست، مقاله این هفته خود را به رشد اقتصادی و سیاسی امارات متحده عربی و درس های آن برای سایر قدرت های متوسط در جهان اختصاص داده است.
طی چند هفته آینده ده‌ها هزار دیپلمات، فعال و بازرگان برای پیوستن به مراسم سالانه آب و هوای سازمان ملل به دوبی می روند. اما این تنها دلیل توجه به امارات نیست. امارات نشان می دهد که چگونه می توان در عصر چند قطبی، به رشد چشمگیر اقتصادی رسید.
این کشور بیش از 0.1 درصد از مردم جهان را در خود جای داده و تنها 0.5 درصد از تولید ناخالص داخلی جهان را تولید می کند، اما نزدیک به 10 درصد از ذخایر نفت جهان را در خود جای داده است و این ثروت عظیم به او کمک می کند تا بیش از سهم خود در اقتصاد جهان رشد کند. مانند بسیاری از کشورهای نوظهور امروزی، این کشور دارای تضادهای سیاسی و اقتصادی است. حکومت این کشور کاملا بسته است، اما یکی از بازترین اقتصادهای جهان را دارد. این کشور متحد نزدیک آمریکاست، اما بزرگترین شریک تجاری اش چین است. تولید ناخالص داخلی سرانه آن از بریتانیا یا فرانسه بیشتر است و در عین حال مرکز تجارت هند و آفریقا است و این امر آن را به سنگاپور خاورمیانه تبدیل می کند. همچنین در سال 2020 یکی از اولین کشورهای خلیج فارس بود که روابط خود را با اسرائیل عادی کرد.
در نتیجه، امارات متحده عربی حتی با وجود جنگ در خاورمیانه و رقابت ابرقدرت‌ها در جهان، در حال پیشرفت است. اقتصاد غیرنفتی تقریباً 6 درصد در سال رشد می کند، نرخی که هند از آن برخوردار است اما غرب – و این روزها حتی چین – فقط می توانند رویای آن را داشته باشند. استعداد و ثروت به کشور هجوم می‌آورد، زیرا تاجران چینی، سرمایه‌داران هندی، میلیاردرهای روسی و بانکداران غربی به طور یکسان به دنبال ثبات و موفقیت هستند. سال گذشته بیش از هر جای دیگری به جز آمریکا، بریتانیا و هند سرمایه‌گذاری خارجی برای پروژه‌های انرژی سبز جذب کرد.
امارات نیز مانند سنگاپور بهشتی برای منطقه خود است. اما در حالی که صعود سنگاپور با عصر طلایی جهانی شدن مصادف شد، امارات متحده عربی در زمان هرج و مرج و بی نظمی از فرصت استفاده می کند. این کشور نه تنها می‌خواهد از نظر اقتصادی رشد کند، بلکه خطرناک‌تر از آن می‌خواهد نفوذ سیاسی خود را در خارج از کشور اعمال کند. هم موفقیت‌ها و هم شکست‌هایش درس‌هایی برای قدرت‌های میانه به همراه دارد که در یک دنیای پرتلاطم حرکت می‌کنند.
یک درس این است که با نقاط قوت اقتصادی خود بازی کنید. امارات از نقاط قوت خود نهایت استفاده را می کند تا بهره برداری چشمگیری داشته باشد. اپراتورهای بنادر وسیع آن اکنون سایت هایی از لندن و لواندا گرفته تا بمبئی و مانیل را اداره می کنند. یکی از این شرکت‌ها، تقریباً یک دهم کل ترافیک جهانی کانتینرهای حمل و نقل را اداره می‌کند. مصدر، یکی از بزرگترین توسعه دهندگان انرژی پاک در جهان، از مزارع بادی در تگزاس گرفته تا نیروگاه های خورشیدی در ازبکستان سرمایه گذاری کرده است. به طور کلی، امارات متحده عربی اکنون یکی از بزرگترین سرمایه گذاران در آفریقا است که به ایجاد زیرساخت های حیاتی در سراسر این قاره که از فقر سرمایه برخوردار است، کمک می کند.
در همین حال، دسترسی به سرمایه، قدرت محاسباتی و داده‌های فراوان به محققان هوش مصنوعی در ابوظبی کمک کرده است که Falcon را توسعه دهند که به عنوان یک رقیب جدی برای متا مطرح است. برخی کارشناسان بر این باورند که امارات پس از آمریکا و چین، سومین کشور مهم در حوزه هوش مصنوعی است.
درس دیگر استقبال از استعدادهای خارجی است. امارات متحده عربی با داشتن تنها 1 میلیون نفر جمعیت بومی، به تعداد زیادی مهاجر با مهارت و کم مهارت نیاز دارد. و دنیا پر از افرادی است که سودای ثروتمند شدن دارند. در حالی که عربستان سعودی برای جذب تخصص به اقدامات سنگین متوسل می شود، مانند ایجاد دفاتر منطقه ای در این کشور، امارات متحده عربی بر تبدیل خود به مکانی جذاب تر برای زندگی و تجارت متمرکز است. یک طرح ویزای طلایی که در سال 2019 راه اندازی شد به حرفه ای ها اقامت طولانی مدت ارائه می دهد. تعداد معدودی منتخب می توانند حتی برای شهروندی درخواست دهند، چیزی که در خلیج فارس بی سابقه بود. با گذشت زمان، عربستان سعودی، که به تازگی شروع به جدا کردن اقتصاد خود از نفت کرده است، ممکن است به یک رقیب جدی تبدیل شود. اگرچه امارات آزادی های سیاسی را به شدت محدود می کند و سوابق بدی در زمینه حقوق بشر دارد، اما تلاش برای رقابت اقتصادی باعث می شود که از نظر اجتماعی و اقتصادی لیبرال تر شود.
امارات نیز از پیامدهای مثبت تجارت غافل نشده است. هند که نسبت به تجارت آزاد محتاط بود، اولین قرارداد خود را در یک دهه اخیر با امارات امضا کرد. تجارت بین این دو از آن زمان تاکنون 16 درصد از نظر اسمی افزایش یافته است. توافق با اسرائیل به امارات متحده عربی و شرکت‌های اسرائیلی امکان دسترسی به منابع عمیق سرمایه و بازار بزرگ‌تر خلیج فارس را داده است. پس از آغاز جنگ غزه، خطوط هوایی غربی پروازهای خود به تل آویو را متوقف کردند. اتحاد و فلای دبی، دو شرکت هواپیمایی اماراتی، هنوز پروازهای منظم خود را در آنجا انجام می دهند.
در طول سال‌ها، حاکمان امارات مکانیسم‌هایی برای تضمین یک محیط تجاری باثبات در خانه ایجاد کرده‌اند. آنها همچنین می دانند که شکست های داخلی به سرعت خشم شهروندانشان را در پی خواهد داشت. اما رژیم با چنین محدودیت‌هایی در خارج از کشور مواجه نیست و به او اجازه می‌دهد تا به هوس‌های خود دست بزند و از منافع خود محافظت کند، بدون توجه به عواقب آن در جاهای دیگر. در دنیای پراکنده، بسیاری از کشورها به دنبال راه های جدیدی برای بازی در صحنه جهانی خواهند بود.
منبع: اکونومیست