کشورهای صادرکننده نفت، بازندگان بزرگ گذار به انرژی های پاک

برندگان و بازندگان گذار انرژی

حرکت به سمت انتشار خالص صفر، توزیع ثروت را در سراسر جهان متحول می کند. سیاست گذاران شروع به ارزیابی تأثیرات بالقوه اقتصادی کرده اند.

به گفته صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، در بلندمدت، گذار به انرژی با کربن کمتر مستلزم تغییرات عمیق در توزیع ثروت منابع در سراسر جهان است.

چشم انداز تقاضای سوخت های فسیلی

اگر جهان بخواهد به اهداف توافقنامه آب و هوای پاریس دست یابد، در بلندمدت باید تقاضا برای نفت، گاز و زغال سنگ به میزان قابل توجهی کاهش یابد و این امر ناگزیر فشار نزولی بر قیمت ها و درآمد صاحبان ذخایر سوخت فسیلی از جمله ایران خواهد داشت.

در عین حال، این انتقال منجر به رشد شدید تقاضا برای برخی فلزات، به‌ویژه مواد خام حیاتی برای باتری‌ها: لیتیوم، کبالت و نیکل خواهد شد. ذخایر جهانی برای آن فلزات در تعداد بسیار کمی از کشورها متمرکز شده است: استرالیا، شیلی، جمهوری دموکراتیک کنگو، و تا حدودی چند کشور دیگر از جمله روسیه و آرژانتین.

انتقال انرژی، چشم انداز درآمد هنگفتی را برای آن کشورهای غنی از فلزات به همراه دارد. مجموع انتشار دی اکسید کربن مرتبط با انرژی باید تا حدود سال 2050 به صفر خالص برسد تا شانس باقی ماندن در چارچوب توافق پاریس برای محدود کردن گرمایش جهانی به 1.5 درجه سانتی گراد باشد. صندوق بین المللی پول در این هفته گفت: در جهانی که در مسیر دستیابی به این هدف قرار دارد، قیمت این فلزات “برای یک دوره بی سابقه و پایدار به بالاترین حد تاریخی خواهد رسید” و افزود: “قیمت کبالت، لیتیوم و نیکل چند صد درصد از سطوح 2020 افزایش خواهد یافت.

با این حال وود مکنزی هشدار می دهد که کمبود و افزایش قیمت مواد خام می تواند چالش های جدی برای رشد فروش خودروهای الکتریکی ایجاد کند. با این حال، برای کشورهایی که ذخایر آن فلزات را در اختیار دارند، این امر می‌تواند باعث تغییر جریان جهانی درآمدهای حاصل از منابع طبیعی شود.

تاثیر گذار انرژی بر درآمد صادرکنندگان سوخت های فسیلی

صندوق بین المللی پول محاسبه کرده است که طی 10 سال 1999-2018، تولید نفت، گاز و زغال سنگ حدود 70 تریلیون دلار درآمد ایجاد کرده است، در حالی که تولید مس، لیتیوم تنها 3 تریلیون دلار درآمد داشته است. در دنیایی که در مسیر انتشار خالص صفر است، این دو مجموع می‌توانند بسیار به هم نزدیک‌تر باشند، به طوری که فلزات در طی 20 سال حدود 13 تریلیون دلار تولید می‌کنند، در حالی که تولید سوخت‌های فسیلی حدود 19 تریلیون دلار تولید می‌کند.

به عبارت دیگر انتقال انرژی مطابق با تعهد پاریس یک تهدید واقعی برای درآمدهای بلندمدت کشورهای صادرکننده نفت، گاز و زغال سنگ است.

منبع: وود مکنزی