شاخص فلاکت در ایران

وضعیت انسان در طیف وسیعی بین «فلاکت» و «شادی» قرار دارد. در حوزه اقتصادی، فلاکت از تورم بالا، هزینه های شدید استقراض و بیکاری ناشی می شود. راه مطمئن برای کاهش این فلاکت از طریق رشد اقتصادی است.

شادی زمانی شکوفا می شود که رشد قوی باشد، تورم و نرخ بهره پایین باشد و مشاغل فراوان باشد.

بسیاری از کشورها این معیار اقتصادی را به طور مرتب اندازه گیری و گزارش می کنند. مقایسه آنها، می تواند چیزهای زیادی را در مورد اینکه در کجای دنیا مردم غمگین یا شاد هستند به ما بگوید. آیا مثلاً ایران نسبت به کشورهای دیگر کم و بیش مفلوک است؟

اولین شاخص فلاکت توسط آرتور اوکون، اقتصاددان در دهه 1960 ساخته شد تا تصویری فوری از اقتصاد به راحتی قابل هضم در اختیار رئیس جمهور لیندون جانسون قرار دهد.

شاخص فلاکت معیاری از پریشانی اقتصادی است که افراد روزمره احساس می کنند، به دلیل خطر بیکاری (یا واقعی) همراه با افزایش هزینه زندگی.

در نتیجه شاخص فلاکت با اضافه کردن نرخ بیکاری به نرخ تورم محاسبه می شود.

از آنجایی که بیکاری و تورم هر دو برای رفاه اقتصادی فرد مضر تلقی می شوند، ارزش ترکیبی آنها به عنوان شاخصی برای سلامت کلی اقتصادی مفید است.

شاخص فلاکت برابر با مجموع نرخ تورم و نرخ بیکاری است. هرچه این شاخص بالاتر باشد، فلاکت شهروندان عادی بیشتر است.

شاخص فلاکت به عنوان یک معیار مناسب اما نادقیق شناخته شده است.

اقتصاددانان عموماً اشتغال کامل را به معنای نرخ بیکاری 4 تا 5 درصد می دانند. فدرال رزرو (فدرال رزرو) نرخ تورم 2 درصدی را هدف گذاری کرده است. بنابراین، رتبه بندی شاخص فلاکت رضایت بخش در محدوده 6٪ تا 7٪ خواهد بود.