ترووست: براساس آیین‌نامه تبصره یک ماده ۷ قانون کار، حداکثر مدت قرارداد موقت در کارهای با ماهیت غیرمستمر، ۴ سال است و این مهلت ۴ ساله در ۲۰ بهمن ۱۴۰۲ به پایان می‌رسد؛ به این ترتیب، کارگرانی که ۲۰ بهمن امسال، چهار سال اشتغال‌شان در کارهای پروژه‌ای به اتمام می‌رسد، از ۲۱ بهمن تا پایان پروژه، قرارداد دائم دارند و کارفرما حق اخراج آن‌ها را ندارد.
اما نکات اجرای این آیین‌نامه چیست؛ آرمین خوشوقتی، کارشناس ارشد حقوق و روابط کار، در رابطه با اجرای این آیین‌نامه و ضمانت اجرایی آن گفت: ثابت کردن اینکه یک کارگر در یک شغل غیرمستمر چهار سال سابقه کار دارد یعنی از ۲۰ بهمن ۹۸ یا پیش از آن در کارگاه مشغول به کار بوده، کار چندان سختی نیست؛ حتی اگر کارگر قرارداد مکتوب نداشته باشد، با توجه به تراکنش‌های مالی، لیست بیمه یا تحقیق و بازرسی صورت گرفته از کارگاه، ثابت می‌شود که کارگر از چهار سال قبل مشغول به کار بوده و کارفرما حق اخراج او را ندارد.
او تاکید کرد: اگر فردی تا ۲۰ بهمن امسال، حداقل ۴ سال در یک کار غیرمستمر مشغول به کار بوده باشد، بعد از اتمام ۴ سال از ۲۱ بهمن اگر همچنان مشغول به کار باشد، قراردادش به صورت خودکار دائمی می‌شود و کارگر تا پایان پروژه، کارگر دائمی می‌شود؛ این دائمی شدن تا زمان برقراری پروژه مصداق دارد.
خوشوقتی اضافه کرد: البته اگر در این مدت ۴ سال پروژه به دلایلی متوقف شده باشد، آن بازه توقفِ مثلاً شش ماهه یا یکساله از ۴ سال کسر می‌شود.
به گفته این کارشناس روابط کار، اصلاً نیازی به عقد قرارداد دائم به صورت مکتوب نیست؛ حتی اگر کارفرما با کارگر خود بعد از این ۴ سال قرارداد موقت ببندد، این قرارداد موقت اعتباری ندارد و کارفرما نمی‌تواند کارگر را اخراج کند.
او افزود: فرض کنید کارگری از ابتدای سال ۱۴۰۲ یک قرارداد یکساله بسته؛ ۲۹ اسفند کارفرما می‌گوید می‌خواهم با شما قطع همکاری کنم؛ اما کارگر می‌تواند بگوید حداکثر مدت قرارداد موقت در این کارگاه، ۴ سال است و من ۴ سال و ۲ ماه یا ۳ ماه سابقه کار دارم، پس قطع همکاری دیگر ممکن نیست. این کارگر تا زمان برقراری پروژه (هر چند سال که باشد) دائمی‌ست و نیازی به عقد قرارداد مکتوب با او نیست.